داد و فریاد توی خانه چرا؟

باز ایراد های جورواجور

گاه با خواهش و گهی با زور

گیر لپ تاپ می‏دهی هر روز

کله ام تاب می‏دهی هر روبر

روز و شب فکر دیدن سی دی

در خط تازه های دی وی دی

میزنی تیپ مو سیخ سیخی!

شده تکیه کلام تو بیخی!

توی آیینه اگر نگاه کنی

شکل خود حتما اشتباه می‏کنی

که منم این که موی او سیخی است؟

یا که این یک جوان مریخی است؟!

پسر خوب هیچ میدانی؟

ادبیات چاله میدانی

شده در گفته های تو پیدا

میکنی استفاده گاه به گله

شده ورد زبان تو مثلاً

عشقی و سوتی خفن عمرا !

یا برای خوش امد بر و بچ

میشوی با تمام انها مچ

معنی این بر و بچ و مچ را هم،

تو به من یاد داده ای پسرم

ومن از این بر و بچ نادان،

شده ام ناامید و دل نگران

گر چه بس فوق العاده ای پسرم

ولی البته ساده ای پسرم!

میخوری گول صحبت بر و بچ،

مغز تو میشود خزانه گچ

کم کمک درس میشود تعطیل،

می‏کنی کارهای هردمبیل

لامپ را اخلاق اگر خاموش کنی،

میروی نم نمک خلاف کنی

تا بجنبی شب است و تاریکی

پیش رو کوره راه باریکی

انتهایش رسد به ترکستان

گاهی اوقات هم به قبرستان

پسرم کوره راه را برگرد

راه چون شب سیاه را برگرد

نوجوانی و شور و شر داری

پیش رو راه پر خطر داری

جاده صاف همین بغل است،

معنی اش همت و کمی عمل است

"پند جاوید" گوش کن پسرم

چون که من ناسلامتی پدرم!!

"استاد محمد جاوید"

نه به عینک های دودی که هر فریمش به اندازه کله گربه هست،

نه به استعمال کلمات تاسف آور، زشت و توهین گونه است،

نه به استفاده از کلمات بزرگ یا تعارف گونه در صحبت ها،

نه به بی محلی به بچه ها و مخلوط نشدن با آنها،

نه به اظهار کمالات و اظهار نظر در هر موضوعی،

نه به شکل و آرایش خاص ریش و سبیل،

نه پوشیدن لباس های سیاه یا تیره،

نه به شکل راه رفتن های مضحک،

نه شلوار های پاره و وصله زده،

نه جدی و اخمو بودن،

نه تکبر و غرور،

در فرهنگ لغت مردانگی، در مقابل کلمه مرد نوشته شده:

خواننده عزیز برای درک معنای کلمه مرد لطفاً به کلمه نامردی مراجعه فرمائید.

 پسرم مي‌پرسد

تو چرا مي‌جنگي؟

من تفنگم در مشت

كوله‌بارم در پشت

بند پوتينم را محكم مي‌بندم

مادرم

آب و آيينه و قرآن در دست

روشني در دل من مي‌كارد

پسرم بار دگر مي‌پرسد:

تو چرا مي‌جنگي؟

با تمام دل خود مي‌گويم:

تا چراغ از تو نگيرد دشمن

دنيا آرزوى بدبختان و آخرت رستگارى خوشبختان است.

گفت دستانت چون که خالیست

رو به سوی آسمان آر

 در همان دم قرآنی روی دستانم نشست

گفتم آخر دست من خالی نیست

چون بروی دست من قرآن است

گفت جای قرآن بر بلندای سر است

نه بروی دست هایی پوچ پوچ

جای قرآن بر فراز قله هاست

نیست جایش بر کف دست تهی

در حقیقت قرآن سایه بان روح توست

سایه بان حی فکر و جسم توست

شعر از خودم بود                                               

                            چه زیباست مروارید های نگاه را بر درگاه معبودت با خلوص فروبریزی