یکی از نگرانیها و دغدغه های والدین ، دلواپسی آنها نسبت به آینده پسرانشان از لحاظ ایفای نقش و وظایف مردانه است.این نگرانی خصوصا در مواقعی که پسران در بازیهای گروهی و مراودات اجتماعی مشکل دارند و یا هنگامیکه از طرف همسالان خود طرد می شوند یا با القابی مانند بچه ننه یا تیتیش مامانی مورد خطاب قرار می گیرند دو چندان می شود.

در فرهنگ ما رفتار مردانه چگونه رفتاری است و چه عواملی در شکل گیری آن دخالت دارند؟نقش پدر ومادر  خواهرو برادر دوستان و همسالاندر شکل گیری منش مردانه چه مقدار است؟صفات مردانه کدامند؟

منظور ما از ویزگیهای مردانه خشونت طلبی ، سلطه جویی، جسارت ،بزهکاری ،نا آرامی و پر سرو صدا بودن نیست بلکه رفتار مردانه به معنای قاطعیت، مثبت بودن ،مسئولیت پذیری  ،منطقی بودن و توانایی ایجاد تغییر در موقعیتهای سخت است.

مطالعات بیانگر این است که رشد رفتار مردانه در پسران با تصور فرزند از پدر به عنوان تصمیم گیرنده ،تربیت کننده و ایجاد کننده محدودیت ( محدویت معقول و قابل دفاع) ارتباط دارد.

پدر باید در خانواده حضوری فعال داشته باشد و هم از نظر جسمی و هم از نظر فکری در دسترس اعضای خانواده باشد . پدر مسئول و وظیفه شناس می تواند امکان تقلید پسرش از رفتار مردانه خود را بوجود آورد.خواسته هایپدر باید با توانمندیهای پسر همخوانی و تناسب داشته باشد. به عبارت دیگر پسر باید احساس کند که پدر او را همانطور که هست دوست دارد و برای او ارزش قائل است. او نباید احساس کند که ارزش او ناشی از نحوه کار وفقط در گرو کسب موفقیت اوست بلکه باید با تمام وجود محبت بی قید و شرط پدر  و خانواده را احساس کند.

همانند سازی

فرزندان در جریان رشد خود رفتاری را که از والدین خود می بینند سرمشق و الگو قرار داده و با آن  همانند سازی می کنند. همانند سازی چیزی بیشتر از تقلید است یعنی خود را به جای آنها تصور کرده و از موفقیت آنها شاد و از شکست آنها غمگین می شوند مانند اینکه این وقایع برای خود آنها روی داده است.

پسران دوست دارند رفتار پدر خود را الگو قرار دهند . نکته قالب توجه اینکه مطالعات حاکی از آن است که پسرانی که رابطهمحبت آمیزتری با پدران خودداشته اند ویژگیهای مردانه تری از خود بروز داده اند. در خانواده هایی که مادران نقش غالب داشته اند پسران در همانند سازی نقش مردانه با مشکل مواجه شده اند .

پس از والدین ، خواهران و برادران نیز نقش بسزایی در همانند سازی فرزندان دارند .گروه همسالان و معلمان نیز در شکل گیری شخصیت فرزندان نقش دارند.بطور کلی باید گفت که نوع ارتباطات نوجوان با اطرافیان در دوره نوجوانی که تقریبا از سن 12 سالگی شروع میشود در شکل گیری شخصیت او تاثیرعمده ای دارد به گونه ای که می توان گفت شخصیت فرد در دوره جوانی و میانسالی نیز تا حد زیادی متاثر از دوره نوجوانی خواهد بود.

هویت یابی

نوجوان از طریق همانند سازی  هویت خود را کسب می کند.هر اندازه ارزشهایی که از سوی والدین ، معلمان و همسالان ارائه می شود همخوانی و هماهنگی بیشتری با هم داشته باشند به همان نسبت نوجوان در هویت یابی موفق تر است.در صورتی که نظرها و ارزشها به میزان زیادی با هم تفاوت و یا تضاد داشته باشند احتمال سر در گمی در نوجوان بیشتر خواهد بود.صاحبنظران معتقدند که نوجوان باید این امکان را داشته باشد که شیوه های رفتاری گوناگون را بیازماید و فرصت داشته باشد تا به اهدافی در زندگی دل بندد و در راه رسیدن به آنها گام بردارد.بدیهی است با توجه به خطراتی که نوجوانان را تهدید می کند نظارت غیر مستقیم بر عملکرد آنها امری ضروری و لازم است. در ضمن این حقیقت را باید پذیرفت که نمی توان رفتار یک نوجوان را کاملا تحت کنترل قرار دادچون او بخشی از وقت خود را در بیرون از خانه و با افراد و گروههای دیگر سپری می کند. ..

نحوه تعامل پدر و پسر

به پدران توصیه می شود حداقل یکبار در ماه با پسر خود به تنهایی بیرون  بروند و در باره آنچه در زندگی او می گذرد گفتگو کنند و زمینه ای را فراهم آورند تا او بتواند آزادانه احساساتش را بیان نماید . پیشنهاد می شود با هماهنگی قبلی انتظارات متقابل خود را نوشته و در این جلسه با هم تبادل نظر نمایند.

پدر می تواند با برخورد محترمانه در خانه عزت نفس پسر خود را افزایش دهد فرزند باید اطمینان حاصل کند که ارزش و احترامش موکول به بزرگ شدن او نیست و با همین سن و سال نیز مورد قبول خانواده است.

پدر باید در دوره نوجوانی فرزندش نقش مشاور را ایفا کند :حرفهای او را کاملا گوش کند و سپس او را راهنمایی نماید .

نکته مهم دیگررابطه میان مسئولیت و امتیاز است. نوجوان باید بداند که وقتی امتیاز بیشتری دریافت خواهد کرد که از عهده مسئولیتهایش برآید.رابطه میان مسئولیت و امتیاز باید شفاف باشد و پدر و پسر هردو برداشت یکسانی از آن داشته باشند.

چون همسالان نقش مهمی در شکل گیری شخصیت نوجوان دارند هرچه ارتباط فرزند با گروه همسالان بیشتر باشد پدر نیز باید تماس خود را با فرزند بیشتر کند. لذا پیشنهاد می شود امکان حضور دوستانش را در منزل فراهم کنید و او را تشویق نمایید که دوستانش را به خانه دعوت نماید. این مهم به خانواده هایی که فرزندشان کمرو و خجالتی است بیشتر تاکید می شود.

یکی از راههایی که می تواند رابطه پدر و پسر را استحکام بیشتری بخشد توجه به علایق ورزشی فرزنداست. برای اینکار لازم نیست که پدر حتما از ویژگیها و آمادگی جسمانی بالایی در ورزش مورد نظر برخوردار باشد بلکه ابراز علاقمندی به آن ورزش و حتی الامکان انجام تمرینات ساده با فرزند نیز می تواند در تحکیم روابط آنها موثر باشد. حتی تماشا کردن فعالیتهای ورزشی فرزند و ابراز احساسات به او نیز اهمیت زیادی دارد.

             بعد از یه غیبت کوتاه (تا حدودی) دوباره برگشتم              

میخوام از مشکل مملکتمون براتون بنویسم

مشکلی که همه اکثرا درگیرش هستیم

(( عمل نکردن و سخنرانی کردن ))

مشکلی که خیلی از پدر و مادر ها

(و کلا کسانی که با کودکان و خصوصا نوجوان ها در ارتباط هستند) درگیرش هستند 

نصیحت، صحبت، هدایت و راهنمایی تا زمانی که خود شخص به اونها عمل نمی‏کند فایده ای ندارد

چشمان تیزبین بچه ها همه چیز را زیر نظر دارد و مغز آنها مدام در حال مقایسه است

اگر نه تنها شخص واعظ بلکه پدر و مادر، مشاور و معلم و... مراقب رفتار خود،

مخصوصا در مقابل دیدگان کودک یا نوجوان باشند، اثر بخشی صحبت ها کاملا قابل مشاهده

و قابل لمس تر خواهد بود

داستان زیر تا حدودی به بحث ما مربوط است:

پسرک پرسید : (( بابا اگه دوستم یه کار بدی بکنه، من چی کار باید بکنم؟ ))

پدر جواب داد : (( باید بهش بگی این کار خوبی نیست. این کار رو نکن! ))

دوباره پرسید : (( اگه روم نشه یهش بگم چی؟ ))

پدر جواب داد : (( خب روی یک تکه کاغذ بنویس بگذار توی جیبش ))

صبح که مرد برای رفتن به اداره آماده می شد ، در جیب کتش کاغذی پیدا کرد با این مضمون :

((بابا سلام . سیگار کشیدن کار خوبی نیست. لطفا این کارو نکن!))